Próby ocalenia pantery śnieżnej

Choć pantera śnieżna prowadzi bardzo skryty tryb życia, została prawie całkowicie wytępiona przez bezwzględnych myśliwych. Resztki pierwotnej populacji żyją w niedostępnych górach Azji Środkowej. Akcje regionalne i międzynarodowe mają dziś jeden cel - zapobieżenie wymarciu tego wspaniałego drapieżnika i niszczeniu jego środowiska. 

  Pantera śnieżna ( Irbis ) zamieszkiwała zawsze góry Azji Środkowej. Niegdyś chętnie przebywała też na niżej położonych terenach, w miejscach porośniętych lasami lub krzewami, na północy od wysokości ok. 600 m, a na południu aż po 5 800 m n.p.m. W ciągu kilku ostatnich dziesięcioleci dla ludzi pojawiły się nowe możliwości. Większość dzisiejszych pasterzy zamieniło konie na samochody terenowe, mogą więc szybko i łatwo dostać się do stad pasących się daleko na dużych wysokościach.
Ludzie docierają do niedostępnych dotychczas miejsc i wypierają panterę śnieżną, a także inne dzikie zwierzęta na coraz odleglejsze tereny. Skromna roślinność, występująca w tych miejscach, może wyżywić tylko niewielką liczbę roślinożerców, które bywają zdobyczą irbisa.
   Obecnie kilka państw współpracuje przy obronie pantery śnieżnej na wolności.W Europie Zachodniej i w Stanach Zjednoczonych noszenie futer rzadkich zwierząt przestało być modne już od dawna, a współczesna opinia publiczna sprzeciwia się temu. Cóż jednak znaczy te kilka lat w porównaniu z kilkoma wiekami, kiedy na irbisa bezwzględnie polowano właśnie dla jego futra? Europejscy kuśnierze nie wyprawiają już skór pantery śnieżnej na podstawie zalecenia międzynarodowego związku sprzedawców futer.
Ogólny stan populacji pantery śnieżnej trudno dziś ocenić. Szacuje się jej liczebność na 300 do                   2 000 sztuk.

Próby ocalenia pantery śnieżnej 

W latach osiemdziesiątych założono towarzystwo ocalenia pantery śnieżnej (Uncia uncia), a w roku 1981 opracowanie poświęcone temu gatunkowi otrzymało niezwykle prestiżową nagrodę. Podsumowywało czteroletnie obserwacje na nepalskim terytorium Langu Gorge i w znaczący sposób przyczyniło się do zrozumienia niebezpieczeństwa, które zagraża obecnie temu wspaniałemu drapieżnikowi z rodziny kotów, zwanego także irbisem. W roku 1986 w Indiach odbyło się V międzynarodowe sympozjum poświęcone panterze śnieżnej, na którym ogłoszono program ochrony. Zaproponowano wykonanie kolejnych badań, których celem byłoby opracowanie jak najdokładniejszego obrazu zagrożeń tego gatunku. Zalecono również zorganizowanie dobrze strzeżonych rezerwatów. W roku 1989 w miejscach wstępowania pantery śnieżnej 42 000 km² uznano za tereny chronione. Program ochrony zakładał, że tubylcom żyjącym w rezerwatach nie będzie wolno zabijać panter, ani zwierząt, na które najczęściej poluje ten drapieżnik. Ponieważ możliwość rolnictwa w tych miejscach są bardzo ograniczone, zaoferowano mieszkańcom możliwość pracy w zarządzie rezerwatu i przy jego pilnowaniu. Oprócz tych międzynarodowych akcji pięć państw, na których terenach żyje irbis, współpracuje przy realizacji projektów regionalnych. W roku 1990 w Indii zapoczątkowano projekt, którego celem jest uzyskanie środków finansowych na rzecz ochrony terytoriów. Indyjskie prowincje Dżammu i Kaszmir wprowadzają w życie program ochrony, który nie ma na celu wysiedlenia tubylców z rezerwatów, ale pogodzenia ich potrzeb z interesem zwierząt. Rolnicy informowani są, jak gospodarować, by efekty ich pracy służyły i im i dzikim zwierzętom. Niektóre urzędy dostarczają bezpłatnie hodowcom bydła, materiały budowlane, by mogli chronić swe stada przed atakami irbisów. Jeśli na takie przedsięwzięcia będzie dość środków, współżycie ludzi i panter śnieżnych ułoży się pomyślnie.